ႏုိင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းလာတတ္ခ်င္ၾကေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ဒါေလးကေတာ့ နန္ကီ ျမင္ေတြ႕ရတာေတြ ေတြ႕ၾကံဳရတာေတြကို share လုပ္ေပးတဲ့သေဘာေလာက္ပါ။ ႏုိင္ငံျခားကို ေက်ာင္းလာတတ္ခ်င္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ခြန္အားတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ေပးႏုိင္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။

အရင္ဆံုး ႀကိဳးစားပါ။ ကုိယ္ႀကိဳးစားႏုိင္တဲ့ အတုိင္းအတာကိုၾကည့္ၿပီး သင့္ေတာ္ရာကိုမွန္းပါ။ ဘာလို႔အခုလိုေတြ ေျပာေနတာလဲဆို ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေကာလိပ္ တကၠသိုလ္မွ သြားခ်င္လို႔အခ်ိန္ေတြ အီေလးဆြဲေနတာေတြအမ်ားႀကီးကို သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ တင္ေတြ႕ေနရလို႔႔ပါ။မသြားရဘူးလို႔မေျပာပါဘူး။ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းေတြကို တန္းသြားခဲ့တဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ သူတို႔ကသြားႏုိင္တယ္ဆိုတာလည္း အဲ့လိုေက်ာင္းသားမ်ိဳးေတြက အေပ်ာ္ဆိုတာကိုသိပ္နားမလည္ဘဲ အခ်ိန္ ျပည့္ ေက်ာင္းစာမဟုတ္ရင္ေတာင္ သူတို႔ေလ့လာမယ့္ဘာသာရပ္နဲ႔သက္ဆုိင္တဲ့ ဗဟုသုတကို အျမဲတမ္းရွာေဖြေနၾကတဲ့သူေတြပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေမးပါ။ ကိုယ္က အဲ့လိုဖတ္ႏုိင္သတဲ့လား။ နန္ကီကေတာ့ မဖတ္ႏုိင္ဘူး။ ရွင္းရွင္းပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း သိပ္အ ေကာင္းႀကီးမဟုတ္တဲ့ေက်ာင္းကို ေရြးလိုက္တာေပါ့။ အခု ေယာက်ၤားေလးေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာျဖစ္ေနတာက MIT တို႔ NYU တို႔လို အရမ္းျမင့္တဲ့ေက်ာင္းကိုလည္းသြားခ်င္ေသးတယ္၊ ဂိမ္းေဆာ့တာလည္းမျပတ္ဘူးဆိုရင္ အဲ့လိုစကားေျပာၿပီး admission မ၀င္ဘူးလို႔ လာညည္းျပေနရင္ ျပန္သေရာ္မိမွာပဲ။ အဲ့ဒီေက်ာင္းေတြကို မ၀င္မခ်င္း အေမရိကားမွာေက်ာင္းလာမတတ္ဘူးဆိုရင္ အဲ့ေလာက္ႀကိဳးစားမွဳနဲ႔ဆိုရင္ အခ်ိန္ကုန္ခံမေနနဲ႔။ အလုပ္တစ္ခုခုသာလုပ္လိုက္ေတာ့။ ဘာမွမထူးဘူး အခ်ိန္ေတြကုန္ေနတာ သက္သက္ပဲ။ 

ၿပီးေတာ့ အဲ့လိုေက်ာင္းမ်ိဳးေတြရဲ့ေက်ာင္းလခက ေခါင္ခိုက္ေနတာပဲ။ ျမန္မာရဲ့ ေငြတန္ဖိုးက ဒီေလာက္နိမ့္တာ။ ေပးရတဲ့မိဘေတြ မသက္သာဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ scholarship ရေအာင္လုပ္မွာေပါ့လို႔ေျပာမယ္မလား။ ေျပာၿပီးၿပီေလ... ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ မရႏုိင္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ေတာ္ရာကိုအရင္မွန္း။ ဒီမွာ စာအရမ္းလိုက္ႏုိင္ေတာ့မွ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ေက်ာင္းကို တဆင့္ဆင့္ေျပာင္းတာက အေတြ႕အ ၾကံဳရတဲ့အျပင္ အခ်ိန္လည္းမကုန္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အခုဆိုရင္ visa ရဖို႔လည္း ဘယ္ေလာက္ခက္တယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိတာပဲ။ အခု ေနာက္ပိုင္း မရတဲ့သူေတြေမးလိုက္ရင္ အသက္ေၾကာင့္ျဖစ္တာမ်ားတယ္။ အခု ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြက SAT TOEFL လုပ္ၿပီ ဆိုရင္ အစုိးရေက်ာင္းေတာင္တတ္ေတာ့တာမဟုတ္။ ဘြဲ႕မရဘဲ ဒီဘက္ကိုလုပ္တာနဲ႔ပဲ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ကုန္ေန ၾကတာေလ။ နန္ကီ ကိုယ္တုိင္ကလည္း အစုိးရေက်ာင္းမတတ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲ့ေတာ့ visa မွာဘာေမးလဲဆိုေတာ့ " နင့္ အသက္က ၁၉ ၊ ၂၀ ျဖစ္ ေနၿပီ။ နင္ SAT TOEFL လုပ္တာ သံုးေလးႏွစ္ေတာင္ၾကာရသလား" တဲ့။ သူတို႔ဆိုလိုခ်င္တာက သင္ဟာ တကယ္ေက်ာင္းသြား တတ္မယ္ ဆိုရင္ အခုလို ငယ္တဲ့အရြယ္ထဲက ေက်ာင္းစာနဲ႔အျမဲထိေတြ႕ေနရမယ္။ ႏုိ႔မိုဆိုရင္ သင္ဟာတကယ္ေက်ာင္းသြားတတ္ မယ္ဆိုတာ သူတို႔မယံုဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္း နန္ကီထက္ visa ၀င္တာေစာေပမယ့္ အခုထိ visa မရေသးဘူး။ သူလည္း အဲ့လို အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အျငင္းခံလိုက္ရတာ။ နန္ကီ ဒီကုိထြက္လာတုန္းက ၂၀ ရွိပါၿပီ။ ဒါဆို နန္ကီ ဘာလို႔ visa ရလဲလို႔ေမးမယ္မလား။ ဟုတ္ပါတယ္။ နန္ကီက အစုိးရေက်ာင္းမတတ္ေပမယ့္ UK ကေပးတဲ့ diploma ကို ျမန္မာျပည္က MHR center ကေနရထားလို႔႔ပါ။ နန္ကီ MHR မွာတတ္တဲ့ diploma က UK ကတဆင့္ေပးတာဆိုေတာ့ သင္ထားသမွ်ဘာသာေတြ ဒီမွာ credit အကုန္ရတယ္။ ျပန္တက္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ နန္ကီေျပာခ်င္တာ အဲ့လိုမ်ိဳးေပါ့။ SAT TOEFL ကို တကယ္အားထုတ္ ၿပီးလုပ္ရင္ သံုးေလးႏွစ္မၾကာဘူး။ အဲ့ေလာက္ၾကာတယ္ဆိုတာ အေပ်ာ္ေလးလုပ္လိုက္ စာေလးနည္းနည္းလုပ္လိုက္နဲ႔မို႔ပါ။ အဲ့လို ေအးေအးေဆးေဆးေလးလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဘြဲ႕ေလးတစ္ခုပါရေအာင္လုပ္ထား။ ဂိမ္းေဆာ့ရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတြမကုန္ေစပါနဲ႔။

အဲ... ခုနကေျပာသလို အရမ္းျမင့္တဲ့ေက်ာင္းေတြကိုမွန္းရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းစာလိုက္ႏုိင္ဖို႔ခက္ပါတယ္။ ကိုယ္က နယ္ေျမအသစ္ ကိုေရာက္လာတာဆိုေတာ့ အိမ္လြမ္းတာေတြ ရည္းစားေလးကိုလြမ္းတာေတြ.. အမ်ားႀကီးေပါ့။ ခ်က္ခ်င္းအသားက်မွာမဟုတ္ ေတာ့ စာကလည္းအရမ္းခက္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ပဲစိတ္ညစ္ရမွာ။ ရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ လူတုိင္းျမင့္တာပဲ။ နန္ကီေတာင္ Harvard က ဘဲြ႕ရရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ေလာက္ အျမင့္ႀကီးခုန္တက္ရေအာင္... ႏုိး မျဖစ္ႏုိင္ေသးဘူး။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး မေျပာဘူးေနာ္။ အခု မျဖစ္ႏုိင္ေသးတာ။ အဲ့ေတာ့ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြစဥ္းစားသင့္တာက အသင့္အတင့္ေလးနဲ႔ scholarship လည္းရမယ့္ ေက်ာင္းမ်ိဳးကိုအရင္လာ။ ဒါမွ ေအာက္ေျခခုိင္မွာ။ ၿပီးမွ ဆက္ၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းကိုေျပာင္း။ ဒါဆို ပိုက္ဆံပို ကုန္တာေပါ့လို႔ ေျပာခ်င္တာလား။ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံျခားမွာ တစ္ေယာက္တည္းလာေနရေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘယ္လုိေစာင့္ ေရွာက္ရမလဲ၊ လူေတြနဲ႔ ဘယ္လိုအဆင္ေျပေအာင္ဆက္ဆံရမလဲ၊ ဘ၀ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲလဲဆိုတာေတြ သိလာရလိမ့္ မယ္။ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ ခုိင္မာလာေအာင္ အေတြ႕အၾကံဳေတြက အမ်ားႀကီးသင္ေပးတယ္။ လူက ပုိၿပီး ရင့္က်က္လာတယ္။ အဲ့ဒီ ေတာ့ တကယ္လိုခ်င္ရင္ တကယ္လုပ္။ တကယ္မလုပ္ႏုိင္ရင္ တစ္ဆင့္ခ်င္းနဲ႔ တက္ပါ။ ခုန္ေက်ာ္ေနလို႔ကေတာ့ သင့္ရဲ့အခ်ိန္ေတြ သာ ကုန္သြားပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေနရင္းနဲ႔ ဘာသာစကားေတြ၊ သင္တန္းေတြ အားသေလာက္တတ္ထားပါ။ ဒါေတြက ဘယ္ေတာ့မွ အခ်ီး အႏွီးမျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေရာက္မွ ေလ့လာဖို႔ဆိုတာ ေငြေရးေၾကးေရးအရ ေစ်းႀကီးသလို သင္နည္းသင္ဟန္ကလည္း လံုး၀ကိုက္ မွာမဟုတ္ဘူး။ ဥပမာဆိုရင္... နန္ကီ ျပင္သစ္စာနဲ႔ spanish သင္ခ်င္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက spanish သင္ဖို႔ ရွာတယ္။ သင္တန္းေတြ ရွိေတာ့ရွိတယ္။ သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ ျပင္သစ္စာက်ေတာ့ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ေရာမွာစိုးလို႔ ဘာလို႔နဲ႔ နည္းနည္းေလးပဲ သင္ျဖစ္တယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ သူမ်ားေျပာတာကို နားလည္ခ်င္တယ္၊ သူမ်ား ေျပာသလိုေျပာတတ္ခ်င္တယ္။ တျခားႏုိင္ငံကလာ တဲ့သူေတြအတြက္က သူတို႔ဘာသာစကားက ေတာ္ေတာ္ေလးလူသိမ်ားတယ္ ဥပမာ တရုတ္၊ ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယား... ကိုယ့္ဘာသာ စကားမေျပာနဲ႔ ကိုယ့္ႏုိင္ငံေျပာရင္ေတာင္ ဟမ္ ဆိုတာ မထြက္ရင္မၿပီးဘူး။ မသိၾကတာမ်ားတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာစကားကို ခ်စ္တာ က ခ်စ္တာတပိုင္း။ သူမ်ားနဲ႔ တန္းတူျဖစ္ေအာင္ တျခားဘာသာစကားေတြလည္း တတ္ထားသင့္ပါတယ္။

အဓိကကေတာ့ အခ်ိန္ေတြ မကုန္ပါေစနဲ႔။ ဆယ္တန္းေအာင္ခါစက နန္ကီ့အေဖ ေျပာခဲ့သလိုေပါ့။ "သမီး သြားတက္ၾကည့္လုိက္ပါ။ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုျမင္လာလိမ့္မယ္" နန္ကီ အေမရိကား မလာခင္ကလည္း ထပ္ေျပာပါတယ္ "သမီး သြားၾကည့္လုိက္ပါ။ တစ္ခုခု ေတာ့ ရလာမွာပါ" တဲ့။ အဲ့လိုပဲ လာၾကည့္လိုက္ပါ။ အေျပာင္းအလဲကိုေၾကာက္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေကာင္းေသာေျပာင္းလဲျခင္းျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါတယ္။

nunki (နန္ကီ)

(ေ၀ဖန္မွဳမ်ားကို ပက္ပက္စက္စက္ လက္ခံသည္)