လွိဳင္းခတ္သံ

တစ္လွမ္းခ်င္းဦးတည္ရာမဲ့ေလွ်ာက္ေနမိသည္။ ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ေနသာေနလိုက္တာ...ပန္းေတြလည္း ျမင္ ေလရာပြင့္လို႔။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရင္ထဲေတာ့မသာယာႏုိင္ပါဘူး။ ေမာင့္ကိုရင္နင့္ေအာင္ခ်စ္ခဲ့ရင္ လူးလွိမ့္ခံ စားရမယ္သိပါရဲ့မိုက္ခဲ့ေလသမွ် ဘယ္သူ႔ကိုမွအျပစ္မျမင္ရက္ပါ။ ကၽြန္မနဲ႔ေမာင္ေတြ႕ဆံုမွဳက ရိုးသထက္ ရိုးရွင္းပါတယ္။ သီခ်င္းၾကားတာနဲ႔တုိးတိုးေလးညည္းတတ္တဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ Melody အလိုက္ ေျခလွဳပ္တတ္တဲ့ ေမာင္ ဆံုစည္းခဲ့တာ မဆန္းပါ။

အခန္း (၁)
စာၾကည့္တုိက္ကအပ္က်သံ ၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္လို႔ေနသည္။ ကၽြန္မစာဖတ္ေနရင္း ကိုယ့္အ သက္ရွဳသံ ကိုယ္ၾကားေနရေလာက္တဲ့အထိပါပဲ။ စာကုန္းဖတ္ရင္း စာအုပ္ေရွ႕ကို၀င္လာတဲ့ ကာလာစံု စာရြက္ေလးကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ေၾကာင္သြားသည္။ လက္သြယ္သြယ္ေလးကို ျမင္လိုက္ေတာ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္မည္ဟုတြက္ဆလိုက္သည္။ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ရန္ေတြ႕မည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတးၿပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဟုိက္! ထင္တာနဲ႔ ျမင္တာ တလြဲပါပဲ။ အသားညိဳညိဳ Punk စတုိင္လ္ နဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ကၽြန္မေရွ႕မွာ ရပ္လို႔ေနသည္။ ၾကည္လင္တဲ့ အျပံဳးေလးနဲ႔ "ကၽြန္ေတာ္တို႔ Youth Music အတြက္ Volunteers ရွာေနတာပါ။ စိတ္၀င္စားရင္ ပါလို႔ရပါတယ္" လို႔ တိုးတုိးတိတ္တိတ္ေလး ဆိုေလရဲ့။ "ဟုတ္ကဲ့.. ေက်းဇူး" လို႔ေျပာရင္း သူကမ္းေပးတဲ့စာရြက္ေလးကိုယူထားလိုက္ၿပီး စာကို ျပန္ဖတ္ ေနမိသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲေနျဖစ္ေတာ့သည္။


အခန္း (၂)
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္သြားလိုက္၊ ညေနဆိုရင္အတန္းသြား၊ စာၾကည့္တုိက္မွာအခ်ိန္ကုန္နဲ႔ လူကပုိပုိၿပီး အထီးက်န္လာသလိုျဖစ္လာသည္။ အခုလည္းစာၾကည့္တုိက္ကအျပန္ ေခါက္ဆဲြဆိုင္မွာ တစ္ေယာက္ တည္း ထိုင္စားေနတာ ေခါက္ဆြဲေတာင္ ေအးေနၿပီ။ စားမေကာင္းေတာ့ဘူး ဆုိေတာ့ ျပန္မွျဖစ္ေတာ့မယ္။ ပိုက္ဆံရွင္းဖို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ရွာရွင္း အိတ္ထဲမွာ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနတဲ့ ကာလာစံု စာရြက္ေလးကို အမွတ္မထင္ ေတြ႕လုိက္သည္။ စာရြက္ေလးကို ျမင္တာနဲ႔ အသားညိဳညိဳ punk ပံုစံ ေကာင္ေလးကို ေျပးျမင္မိသည္။ စာရြက္ေလးကို ကိုင္ၿပီး ေရာက္တက္ရာရာ စဥ္းစားေနတာ အိမ္ေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းေတာင္ မသိလိုက္။ ရိုးအီေနတဲ့ တစ္ေန႔တာကို တမ်ိဳးေလး ေျပာင္းၿပီး ျဖတ္သန္းရင္ေကာင္းမယ္လို႔ စဥ္းစားမိသည္။ Youth Music ကိုမနက္က်မွ ဖုန္း ဆက္လိုက္မယ္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီး အိပ္ရာ၀င္လိုက္သည္။

အခန္း (၃)
ဖုန္းကတစ္ဖက္၊ စာရြက္ကတစ္ဖက္။ လက္နည္းနည္းတုန္ၿပီး ရင္နည္းနည္းခုန္သည္။  ေကာင္ေလးေၾကာင့္ လား... ဒီလို အဖြဲ႕ေတြမွာ ပါ၀င္ဖို႔အေတြ႕အၾကံဳမရွိတာေၾကာင့္လားမသိ။
"တူ.... တူ..... တူ...."
ႏွဳတ္ခမ္းကို ကိုက္ၿပီး စိတ္ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနမိသည္။
"ဟယ္လို"
"ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မ Youth Music ကို၀င္ခ်င္လို႔ ဘယ္သူနဲ႔ ေျပာလို႔ရမလဲ"
"ဟယ္လို.. ဘာေျပာတာလဲ.. "
"ေအာ္ ရွင္ကလည္း ေနာက္ကMusicအသံကို နည္းနည္းေလွ်ာ့ေပးပါဦး။ ဆူညံေနတာ ဘယ္လိုလုပ္ၾကား မလဲ"
"ေအာ္ ေဆာရီးဗ်ာ.... ေျပာပါဗ်ာ"
"အဖြဲ႕၀င္ခ်င္လို႔" ဟု တံုးတိတိေျပာလုိက္သည္။
"ေအာ္ ရပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ၃၄ လမ္းအထက္၊ အိမ္နံပါတ္ ၆၀။ သံုးလႊာကို လာခဲ့ပါေနာ္"
"ဟုတ္"
ေၾကာင္ေတာင္ေတာ္ငနဲ .... ဟု စိတ္ထဲကေရရြတ္ရင္း ဖုန္းခ်လိုက္သည္။ ဘယ္သူလဲ၊ ဘာလိုေသးလဲ လို႔ေတာင္ မေမးမိဘူး။ ဒုကၡ။

အခန္း (၄)
ဒီေန႔မွထူးထူးဆန္းဆန္း ရာသီဥတုကအရမ္းပူေနလိုက္တာ။ လိပ္စာကၿမိဳ႕ထဲမွာမို႔လို႔ေတာ္ေသး။ မဟုတ္ရင္ ဒီလို ရာသီဥတုမွာသာ ရြာရိုးကိုးေပါက္ေလွ်ာက္ရရင္ မလြယ္ဘူးဆိုေတာ့ Youth Music တည္ရွိရာကို ပထမဆံုး ေက်းဇူးတင္လိုက္မိသည္။ ေတြ႔ပါၿပီ။ အိမ္နံပါတ္ ၆၀။ သံုးလႊာကို တစ္ထစ္ခ်င္း တက္လာရင္း ဟိုေန႔ကေတြ႕လိုက္သည့္ ေကာင္ေလးကိုမ်ားေတြ႕မလားလို႔ ေတြးေနမိသည္။
"ေတာက္ ... ေတာက္"
"ေတာက္..... ေတာက္...... ေတာက္..." ေတာ္ေတာ္နဲ႔လာမဖြင့္။ သီခ်င္းသံေၾကာင့္မၾကားဘူးထင္ပါရဲ့။ သီခ်င္းသံ ခဏရပ္သြားတာနဲ႔ ထပ္ေခါက္လိုက္သည္။
"ေတာက္.. ေတာက္"
ၾကမ္းျပင္ကိုရွပ္တုိက္ေလွ်ာက္သံကို ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ထင္တဲ့အတုိင္းပဲ တံခါးလာဖြင့္ တာလည္း punk ေကာင္ေလးပဲ။
"ဘာကိစၥလဲဗ်ာ"
"ေဟာဗ်ာ... ဟိုေန႔ကပဲ Pan Flat လာကမ္းသြားၿပီး အခုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူးေပါ့။"
"တိန္"
"မတိန္နဲ႔.... ကၽြန္မ အဖြဲ႕၀င္ခ်င္လို႔လာတာ"
"ေအာ္... ဟုတ္ကဲ့ လာပါ။" ဟု ျပံဳးစစေလးနဲ႔ အထဲကို ေခၚသည္။
"အမ ခဏေလးေစာင့္ေနာ္ .... senior တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေခၚေပးမယ္"
"အင္း"
အခန္းကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္မိသည္။ အခန္းကက်ယ္ေတာ့က်ယ္သည္။ ဘာပရိေဘာဂမွေသခ်ာမရွိဘဲ ... ဂစ္တာနဲ႔ကြန္ျပဴတာေတြသာေတြ႕ရသည္။
၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အသက္နည္းနည္းပိုႀကီးပံုရသည္ အကိုတစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္။
"ညီမက အဖြဲ႕၀င္ခ်င္လို႔လား။"
"ဟုတ္"
"ညီမ နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ"
"သီရိႏြယ္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လွ်မ္းထက္ပါ။ Nickname ကေတာ့ DJ-လွ်မ္းေပါ့။ ညီမအဖြဲ႕၀င္မယ္ဆိုရင္ ဒီformေလးကိုျဖည့္ၿပီးထားခဲ့ပါေနာ္။ အကိုတုိ႔တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ဆက္သြယ္ ပါ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ... ေက်းဇူးပါ။"
Form ျဖည့္ေတာ့ nickname ကို ဘယ္လိုေပးရမွန္းမသိ။ ဒီတုိင္းသာ "-" ေလးထားခဲ့သည္။ Form ကို ကိုလွ်မ္းထက္ဆီထားခဲ့ၿပီ စာၾကည့္တုိက္ကို တန္းလာခဲ့သည္။ DJ ဆိုတာ ဘာအဓိပါၸယ္ပါလိမ့္။ အဖဲြ႕၀င္ ရင္ ဘာလုပ္ရမွာပါလိမ့္။ ထံုးစံအတုိင္း ပူပူထူထူနဲ႔ ဘာမွ မေမးျဖစ္ခဲ့။ ေရြးခံရေတာ့လည္း သိရမွာေပါ့ေလ ဆုိၿပီး ဒီေန႔အတြက္ ေမ့ထားလိုက္ေတာ့သည္။

အခန္း (၅)
"ကလင္.. ကလင္"
စိတ္တုိသြားသည္။ မေန႔က စာဖတ္တာ မ်ားသြားလို႔ အိပ္ရာ၀င္ ေနာက္က်ရတဲ့အထဲ ေစာေစာစီးစီး ဖုန္း လာေနျပန္ပါၿပီ။
"အေစာႀကီး ဖုန္းဆက္လိုက္လို႔ စိတ္တိုသြားၿပီလား ခင္ဗ်ာ"
နာရီလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၈ နာရီခြဲေလာက္ေတာ့ ရွိေနၿပီပဲ။
"ရပါတယ္ ေျပာပါ။ ဘယ္သူလဲ"
"တိန္! ဒီတစ္ခါေတာ့ သူေမ့ၿပီ။"
"ရွင္........ အူေၾကာင္ၾကားေတာ့ လာမလုပ္နဲ႔ေနာ္။ စိတ္တုိေနရတဲ့အထဲ"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္ လွိဳင္းဘ၀င္ပါ။ Youth Music အဖြဲ႕ကေလ။ အစ္မကိုေတာင္ စာရြက္လာကမ္းေသးတယ္။ မွတ္မိလား?"
"ေအာ္... punk ေကာင္ေလးပဲ။ အခုက ဘာကိစၥ?"
"ဟာဗ်ာ... ေလသံေလး နည္းနည္းေလွ်ာ့ပါ။ ဒီမွာ သတင္းေကာင္း ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ တာ"
"ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားေလး DJ အဖြဲ႕၀င္ ျဖစ္သြားၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို။ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ ေစာေစာစီးစီး ဖုန္းဆက္ေပးတာကို အေအာ္ခံေနရတယ္။"
"ဟယ္.. တကယ္... ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဟိဟိ........ ဒါနဲ႔ ဘာလို႔ ကိုလွ်မ္းထက္က ဖုန္းဆက္မေျပာတာလဲ"
"တိန္! ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ေျပာတာ မႀကိဳက္လို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူးရွင္.... ရွင္က ဘာလို႔ ကၽြန္မကို ေစာေစာစီးစီး အသိေပးခ်င္ေနရတာလဲ"
"အစ္မကို စိတ္၀င္စားလို႔"
"အယ္... !"
"ကၽြန္ေတာ္က ဒဲ့ပဲ ေျပာတတ္တယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စုေ၀းေနက်ေနရာကို လာမွာလား။ ၃၄ လမ္းကိုေလ?"
"လာရမွာေပါ့ေနာ္...."
"လာခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အစ္မကို ထပ္ေတြ႕ခ်င္လွၿပီ... သင္ေပးစရာေတြ ရွိလို႔ပါလို႔ ဟီးး"
"အင္း ေန႔လည္ေလာက္က်ရင္ ေတြ႕မယ္ေလ"
"ဟုတ္"
ရည္းစားစကား ေျပာေနတဲ့ ဒီ punk ေကာင္ေလးကို နည္းနည္း ေအာ္လႊတ္လိုက္ရမယ့္အစား ဘာလို႔မ်ား လက္သင့္ခံေနမိမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။ သူနဲ႔ေတြ႕ရမယ္ဆိုေတာ့ ရင္ေတာ့ နည္းနည္းခုန္သလိုပဲ။

အခန္း (၆)
၃၄လမ္းထဲ ခ်ိဳး၀င္လာၿပီးကတည္းက ခုန္လိုက္တဲ့ရင္။ ပထမဆံုးေန႔မို႔လို႔လား... ဒါမွမဟုတ္ punk ေကာင္ေလး ေၾကာင့္မ်ားလား။ ေလွကားတက္ေတာ့လည္း ဒူးမခိုင္ခ်င္သလို။ ကုိယ့္ကုိကိုယ္ ရယ္ ခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။
"ေဟာဗ်ာ... ဘာေတြသေဘာက်ေနတာလဲ"
"အေမ့!"
ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္မို႔လုိ႔ ေလွကားထိပ္မွာ ရပ္ေနသည့္ punk ေကာင္ေလးကို သတိမထားလိုက္မိ။
"တိန္! လန္႔သြားတယ္လား"
"ေအာ္.. မလန္႔ပဲေနပါ့မလား"
"ေဆာရီး.... ေဆာရီ... အစ္မ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဗူးသီးေၾကာ္လိုက္စားပါလား။ ဒီလမ္းထိပ္က ဗူးသီးေၾကာ္ အရမ္းေကာင္းတာ"
"ေျပာေတာ့ သင္ေပးစရာရွိလို႔ဆို"
"ေအာ္...ျဖည္းျဖည္းေပါ့။ မီးပ်က္ေနတယ္အခု"
"အိုေကေလ... အဲ့ဒါဆုိလည္း သြားစားရတာေပါ့"
ရုတ္တရက္ဆိုသလို punk ေကာင္ေလးက ကၽြန္မလြယ္ထားတဲ့ အိတ္ကို လွမ္းဆြဲသည္။ ကၽြန္မ တအ့ံတ ၾသ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ သူကိုင္ေပးမယ္ဆုိတဲ့ အထာနဲ႔။ ေလွကားက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သူဆြဲ ကိုယ္ဆြဲ လုပ္ လို႔မေကာင္းတာေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာဘဲ လာရာလမ္းအတုိင္းသာ ဆင္းလာခဲ့သည္။
ဗူးသီးေၾကာ္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္ လိုက္သည္။ သူက ဗူးသီးေၾကာ္ ႏွစ္ပြဲမွာလိုက္သည္။
"ဒါနဲ႔ သူ႔နာမည္က ဘာလို႔"
"ဟာဗ်ာ... မနက္ကမွ ေျပာလိုက္တာေလ..."
"အင္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နာမည္က ဘ၀င္ဆုိလား.. သ၀န္ဆိုလားပဲ"
"တိန္! လွိဳင္းဘ၀င္ပါဗ်ာ"
"ခစ္ ခစ္... စတာပါ။ သီရိနာမည္က သီရိႏြယ္ပါ။ DJ အတြက္ nickname ေတာ့မေပးရေသးဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ ေပးေပးမယ္ေလ"
"အမယ္.... ဘယ္သူက ေပးခုိင္းလို႔လဲ"
"လုပ္ပါ... မနဲ႔လုိက္မယ့္ နာမည္ေလးေပးခ်င္လို႔"
"ေျပာၾကည့္ေလ"
"DJ-စိတ္တုိ"
"ဘာ!"
"ဟားဟားဟား... စတာပါဗ်ာ..."
"ေတာ္ပီ စိတ္ဆိုးတယ္... ဗူးသီးေၾကာ္၀ယ္ေကၽြးရမယ္"
"မဆုိင္သလိုပဲေနာ္..."
"ဆိုင္တယ္"
"ထားပါ။ အေကာင္းေျပာမယ္.... မက လမင္းေလးလုိ ၀ုိင္းစက္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ မ်က္လံုးလဲ့လဲ့ေလးေတြ က လူကို ေအးခ်မ္းေစတယ္။ အဲ့ေတာ့... လရိပ္လို႔ ေပးလိုက္ပါလား။"
"အင္း မဆိုးဘူး.. သီရိလည္းႀကိဳက္တယ္။"

ၿပီးေတာ့ သူကကၽြန္မကိုဆရာႀကီးတစ္ေယာက္စတုိင္လ္နဲ႔ လုပ္ပံုကုိင္ပံု၊ လုပ္ရမယ့္တာ၀န္ေတြကို စာေတြ ရွင္းျပေနသည္။ နည္းနည္း သေဘာေပါက္သလိုရွိေပမယ့္ လက္ေတြ႕ဆိုရင္ ပိုလြယ္မယ္ထင္သည္။

"လွိဳင္း"

အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးတစ္သံနားထဲ၀င္လာတာနဲ႔ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဟုိတစ္ေန႔ကေတြ႕လိုက္သည့္ ကိုလွ်မ္း ထက္အပါအ၀င္ ေနာက္ထပ္ေယာက်ၤားေလး၃ေယာက္ႏွင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဗူးသီးေၾကာ္ဆုိင္ထဲ ၀င္လာသည္။

"ေအာ္... သီရိပဲ။ လွိဳင္းတုိ႔ကေတာ့ လက္သြက္တယ္ကြာ" လို႔ကိုလွ်မ္းထက္က လွမ္းေနာက္သည္။

ဒါေပမယ့္ လွိဳင္းရဲ့ အမူအရာ မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္မ ထင္ထားခဲ့သလို ျဖစ္မလာခဲ့။

"အာာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ" ဆိုၿပီးမ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ႏွင့္ လွိဳင္းတစ္ေယာက္ သူရဲ့မလွမ္းမကမ္းမွာ ထုိင္ေနသည့္မိန္းကေလးကိုလွမ္းၾကည့္သည္။ တကယ္ဆိုကၽြန္မကိုရည္းစားစကားေျပာထားတဲ့သူက သူ မ်ားလာစရင္ေတာင္ ေက်နပ္ေနရမယ္မဟုတ္လား။ ဘာေတြကဘယ္လိုဆိုတာ ကၽြန္မနားမလည္ေတာ့။ ဒါေပမယ့့္ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ကိန္း၀ပ္ေနဟန္ရွိသည့္ ခံစားခ်က္ တစြန္းတစကို ကၽြန္မ ရိပ္မိလိုက္သည္။

"ေအာ္... ဒါနဲ႔ သီရိ... ဒါက စုိင္းလြန္း နဲ႔ ဟိန္းလတ္။ ဒါကေတာ့ သီရီမလာခင္တုန္းက တစ္ဦးတည္းေသာ DJ မိန္းကေလး ရွင္းလဲ့တဲ့။"

"ဟုတ္ကဲ့.. ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္" လို႔ရွင္းလဲ့ကအရင္ဆံုးစၿပီး ကၽြန္မကိုႏွုဳတ္ဆက္သည္။ ရွင္းလဲ့ဟာ အရမ္းလွတယ္လို႔မဆိုသာေပမယ့္ သူမ်ားထက္ထူးျခားတဲ့ဆဲြေဆာင္မွဳမ်ိဳးရွိသည္ဟုျမင္မိသည္။ ခင္မင္ တတ္သည့္အျပင္ ကူလည္းကူညီတတ္သည္ကိုေနာက္ပိုင္းမွ ကၽြန္မသိလာရသည္။ ရွင္းလဲ့ရဲ့ ဆြဲေဆာင္မွဳ ဟာ သူရဲ့ပြင့္လင္းၿပီး ဟန္ေဆာင္မွဳကင္းတဲ့ပင္ကိုယ္စရိုက္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္မၾကာလာေတာ့ ျမင္ လာသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမရဲ့ အခ်စ္ေရးေတြကေတာ့ သိပ္ကံမေကာင္းဘူးဟု တစြန္းတစ ၾကားသေလာက္ သိရသည္။ ဒီအဖဲြ႕ကို၀င္ၿပီး ၁လအတြင္းမွာ ကၽြန္မခံရအခက္ဆံုးက လွိဳင္းရဲ့မူမမွန္သည့္ ဆက္ဆံမွဳသာျဖစ္ သည္။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေနသည့္ အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္မကိုခ်စ္သူရည္းစားတစ္ေယာက္လို ယုယ ၾကင္နာသည္။ ကၽြန္မကလည္း ဒီၾကင္နာမွဳအေပၚ သာယာမိသည္။ ဒါေပမယ့္ ရွင္းလဲ့ေရွ႕မွာ ဆိုရင္ေတာ့ နားလည္ရခက္သည့္ အမူအရာမ်ိဳးနဲ႔ ရွင္းလဲ့ကိုပုိအေရးေပးသည္။ ကၽြန္မဘ၀မွာ အခ်စ္ဆိုလို႔ ဒီတစ္ခါ ပထ မဆံုးေတြ႕ဖူးျခင္းသာျဖစ္သည္။ လွိဳင္းက ကၽြန္မထက္နည္းနည္းပိုငယ္ေတာ့ ရည္းစားတစ္ေယာက္လိုေရာ၊ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လိုပါ ခ်စ္စိတ္ပိုမိသည္။ အခုလို သူ ရွင္းလဲ့ေရွ႕ေရာက္တုိင္း ျဖစ္သြားတဲ့ အမူအရာအေပၚ မွာ နာက်င္တဲ့ခံစားမွဳကို လွိဳင္းမရိပ္မိတာလား။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာလား။ ဒါေပမယ့္ လွိဳင္းရဲ့ အဲ့ဒီ့ အက်င့္တစ္ခုကို ကၽြန္မ မသိသလိုေနခဲ့မိသည္။

အခန္း (၇)
"မ စကားေျပာရေအာင္" ဟု လွိဳင္းက ကၽြန္မကို ဆိုလာသည္။
မ်က္ႏွာကေလးနက္ၿပီး တစ္ခုခုကို ေျပာရခက္ေပမယ့္ ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့မယ့္ပံုစံမ်ိဳး။ ကၽြန္မရင္ထိတ္သြား သည္။
"မ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းလဲ့ကို သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။ သူ႔ကို ရည္းစားစကား ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္"
ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြပ်ာသြားသည္။ လွိဳင္း ေနာက္ထပ္စကားေတြထပ္ေျပာေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ မၾကားႏုိင္ေတာ့။ ရင္တစ္ခုလံုး ေျပာင္းဆန္ေနသလို မ်က္ရည္ကလည္း ၀ဲလာသည္။ ဒါေပမယ့္ လွိဳင္းကို မျမင္ေစခ်င္တာနဲ႔ ေခါင္းသာငံုေနလိုက္သည္။ ကၽြန္မ ဒီလိုအေျခအေနတစ္ခုကို မေမွ်ာ္လင့္ထားေပမယ့္ ရိပ္ေတာ့ရိပ္မိပါသည္။ ကၽြန္မအားတင္းလိုက္သည္။ အျပံဳးတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ေခါင္းေမာ့ၿပီး "အင္း လွိဳင္း သေဘာ က်ရင္ ေျပာၾကည့္ေပါ့" ဟုေျပာလိုက္သည္။
လွိဳင္း မ်က္လံုးေတြလက္သြားၿပီး ရင္ထဲက အလံုးႀကီးတစ္လံုး က်သြားသည့္ပံုမ်ိဳး။
"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ သြားႏွင့္ေတာ့မယ္ေနာ္။ ရွင္းလဲ့ကို ေစာင့္လိုက္ဦးမယ္"
"အင္း ကံေကာင္းပါေစ"
ေကာ္ဖီဆုိင္မွာထုိင္ေနလိုက္တာ ဘယ္ႏွစ္နာရီေတာင္ၾကာသြားၿပီလဲမသိ။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာဟာေနသလို ဦးေႏွာက္ကလည္း ဘာကိုမွ စဥ္းစားႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့။
"သီရိ" ဟု ေခၚလာသည့္ ရွင္းလဲ့ရဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္မွ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။
"သီရိ .... ရွင္းလဲ့ ထိုင္မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ရွင္းလဲ့ မိန္းမသားခ်င္း ေမးစရာတစ္ခုရွိေနလို႔ပါ"
"ဟုတ္"
"လွိဳင္းနဲ႔ သီရိ တို႔ရဲ့ အေျခအေနေလး သိခြင့္ရရင္ သိခ်င္လို႔ပါ"
ေသခ်ာပါၿပီ။ လွဳိင္း ရွင္းလဲ့ကို ရည္းစားစကား ေျပာၿပီးသြားၿပီထင္ပါရဲ့။ ကၽြန္မ ဘယ္လိုေျဖရမွာလဲ။ ကၽြန္မရဲ့ ပိုင္ဆုိင္ခ်င္တဲ့ စိတ္တစ္ခုနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မငဲ့ကြက္ဘဲ အမွန္အတုိင္းေျဖရမွာလား။ လွဳိင္းနဲ႔ ရွင္းလဲ့တုိ႔ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ကၽြန္မ ရင္နာနာနဲ႔ အတိတ္ကို အတိတ္မွာထားၿပီး တစ္ေယာက္တည္း အတိတ္မွာ ပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ရေတာ့မွာလား။
"......"
"ရွင္....မသီရီ.. ဘာေျပာလိုက္တာလဲ"
"ေအာ္... ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ရွင္းလဲ့... အမတို႔က ဒီလိုပါပဲ"
"ဟုတ္... ေမးၾကည့္တာ စိတ္မရွိပါနဲ႔ေနာ္။ ညီမကို ခြင့္ျပဳပါဦး"
"အင္း... ေနာက္ေန႔မွ ေတြ႕မယ္ေနာ္"
ကၽြန္မ ေကာ္ဖီဆုိင္ကေန ဦးတည္ရာမဲ့ေလွ်ာက္လာမိသည္။ လွိဳင္းနဲ႔ ေတြ႕ၿပီးကတည္းက မသြားျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ စိတ္ေျဖရာေနရာေလးကို Taxi ငွားၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ အရင္တုန္းက ဗိုလ္တစ္ေထာင္ကမ္းနားက အရွိန္နဲ႔ ေျပးေျပးလာၿပီး ကမ္းနေဘးကို လာတုိက္တဲ့ ေရလွိဳင္းသံနဲ႔.. တဟူးဟူးတုိက္ေနသည့္ေလဟာ ကၽြန္မအတြက္ အခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ အားတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ဒီအသံေတြက အလိုလိုက္ခဲ့သည့္ ကၽြန္မကို အျပစ္တင္ေနသေယာင္။ ကမ္းေဘာင္ေပၚမွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္းမသိေအာင္ထုိင္ၿပီး ကၽြန္မငိုေနမိသည္။ လွိဳင္းရဲ့ အရင္တုန္းက ဟန္ေတြ၊ အၾကင္နာေတြကို ပိုတမ္းတမိလာသည္။ ကၽြန္မသူ႔ကို မုန္းလုိက္သင့္သည္။ ဒါေပမယ့္ အခုဒီမွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ၿပိဳလဲၿပီး ငိုေၾကြးေနသည္။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ ကၽြန္မလဲ။

အခန္း (၈)
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ပင္ပန္းေနသည့္တုိင္ေအာင္ ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္။ အိပ္ရာထဲမွာ လူးလိမ့္ ရင္းသာ မိုးလင္းခဲ့ေတာ့သည္။ မနက္အေစာႀကီး အင္းယားလမ္းဘက္ကို ထြက္လာခဲ့သည္။ အမွတ္တမဲ့ နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ Taylor Swift ရဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကလို႔ေပါ့.... Chapter တစ္ခုၿပီး တစ္ခုၿပီးေတာ့ The End ကို ေရာက္လာတာပဲ။ အခုလည္း ကၽြန္မနဲ႔ လွိဳင္းနဲ႔အခ်စ္ဟာ အဆံုးသတ္သြားပါၿပီေလ။ ရွင္းလဲ့ရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိလည္း ကၽြန္မမသိခ်င္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ အမွတ္မရွိတဲ့ ကၽြန္မႏွလံုးသားက လွိဳင္း ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲျဖစ္သလို လွိဳင္းအတြက္ ေနရာတစ္ခုရွိေနတုန္းပဲ။ လွိဳင္းက ကၽြန္မ တို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ေတြကို ေမ့ပစ္မယ္ဆိုလည္း အျပစ္မဆိုရက္ပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ လွဳိင္းရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ တစ္ခုကိုသာ ဆုေတာင္းေပးရံုသာရွိေတာ့သည္။ လွိဳင္းဆုိတာ တစ္ေနရာကို ရိုက္ ခတ္ၿပီးရင္ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့သြားၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ရိုက္ခတ္ခံရတဲ့ ကမ္းနံေဘးကေတာ့ ေက်ာက္စတစ္ခ်ိဳ႕ ေၾကြလႊင့္ၿပီး ပံုပ်က္သြားတတ္သည္။ အခုလည္း ဒီလုိပဲ ေမာင့္ရဲ့ လွိဳင္းတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္မရင္တစ္ခုလံုး ေၾကမြၿပီး ပံုပ်က္သြားခဲ့ပါၿပီ။ အင္းယားလမ္း အေၾကာ္ဆိုင္ထဲက အိမ့္ခ်စ္ဆုိထားတဲ့ "ေၾကြလႊင့္ရေတာ့မယ္" ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလးကို ၾကားမိေတာ့ ကၽြန္မႏွလံုးသားထဲ က ေသြးစက္တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္ရည္ႏွင့္အတူ အင္းယားကန္ထဲ ေပ်ာ္စီးသြားသည္။ 

nunki (နန္ကီ)