ေဇာ ေနာက္က ေဇာ

ခ်မ္းသာတဲ့ႏုုိင္ငံဟာခ်မ္းသာတယ္။ လူတန္းေစ့ေနႏုိင္စားႏုိင္တယ္။ ႏုိင္ငံတကာမွာ ၾသဇာအာဏာရွိတယ္။ အေမရိကန္ ပတ္စ္ပို႔သာကိုင္ထားလိုက္ ဘယ္ႏုိင္ငံ၊ ဘယ္ေဒသကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဗီဇာမလုိဘဲသြားႏုိင္တယ္။ (ျမန္ မာႏုိင္ငံအပါအ၀င္ တျခားအခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံကလြဲလို႔ေပါ့) ႏုိင္ငံတကာက ႀကိဳဆိုတယ္ ကမ္းလွမ္းတယ္။ ဘ၀ဆက္ တုိင္း အေမရိကားမွာ ေမြးပါရေစလို႔ ကၽြန္မလည္း ငယ္ငယ္က ဆုေတာင္းဖူပါတယ္။ ကၽြန္မ အေမရိကားမွာ ေက်ာင္းလာတက္ဖို႔ အရမ္းႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ ေငြ၊ လူ၊ အခ်ိန္၊ ဘာေတြ ကုန္မွန္းမသိ အကုန္ကုန္ၿပီးမွ ဒီ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ့တုန္းက ကၽြန္မအိပ္မက္ဟာ ကၽြန္မရဲ့ေဇာေပါ့ေနာ္။ ေရာက္သြားရင္ အဆင္ေျပသြား မွာပါလို႔ လူတုိင္းေျပာၾကပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း အဲ့လိုထင္ခဲ့မိတယ္။

ထင္တာနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕ရတာ တကယ္ေတာ့ တျခားစီပါပဲ။ ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ေရ၊ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ အတူေနထုိင္ရင္း ေက်ာင္းတက္ရ တာ၊ ရုန္းကန္ရတာကို ပင္ပန္းတယ္ဆုိရင္ေတာင္ ေဇာကင္းမဲ့ပါေသးတယ္။ ဒီမွာေတာ့....

ကလင္ ကလင္ဆိုတဲ့ ႏွိဳးစက္သံနဲ႔ ႏုိးရတဲ့ေန႔ရွိသလို မႏုိးမွာစိုးလို႔ မအိပ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ညမ်ားစြာလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိတယ္။ မ်က္လံုး အစံု စဖြင့္တာနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ အလင္းအစံုေတာင္ မ ပြင့္ေသး။ ေလးပင္ေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္အားနဲ႔ ကုန္းရုန္းထ ရင္း တစ္ေန႔တာေဇာမ်ားစတင္ပါေတာ့သည္။ရံုးတက္မယ့္သူမ်ား၊ ေရခ်ိဳး ထမင္းဘူးျပင္၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းမ်ား ကုန္းရုန္းထည့္ ကာ ရထားအမွီေျပးရပါေတာ့သည္။ ထမင္းဘူးဟာလည္း မေန႔ညက တည္း ျပင္ၿပီးသား။ ကိုယ္သြားရမယ့္ ခရီးကို ၅မိနစ္ေလာက္ ေနာက္က် လို႔ ရထားလြတ္သြားရင္ လူက်ပ္ေကာင္းက်ပ္မယ္။ တနာရီမက သြားရ မယ့္ ခရီးကိုမတ္တပ္ရပ္ေကာင္းရပ္ရမယ္။ အဆိုးဆံုး အလုပ္ေနာက္က် မယ္။ မိုးလင္းတာနဲ႔ ပထမဆံုး ဒီေဇာနဲ႔သုတ္ေျခတင္ ေျပးရတဲ့ ၀န္ထမ္း ေပါင္းဟာ အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာ ၉၈ ရာခုိင္ႏွဳန္းေလာက္ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ရထားဂိတ္ေရာက္ေတာ့လည္း ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္းနဲ႔ Delay ျဖစ္ရင္

When you won't...

He would call me 

Just to hear my voice

When you won't...

He would text me

Just to know how i m doing

When you won't...

He would cancel his plan

Just to see my smile

When you won't...

He would miss me

With his affectionate heart

When you won't...

He would listen "when you say nothing at all" and miss me

While I'm missing you hearing out the same song

When you won't...

That's how he is

That's how you are

I won't make you chase

Stay where you are

I will just walk away

When I don't give a shit about you

Then... just... don't cry out loud 

nunki (နန္ကီ)

Thank "U"

I fell in love with you
You left
I cried
I was still in love with "U"

I looked for the replacement
I found one
You came back
I was still in love with "U"

I was there
You found "the one"
I realized "the end"
I fall out of love with "U"
Thank "U"

- The End -

nunki (နန္ကီ)

စိတ္သစ္ရဲ့ ေန႔သစ္

စာသင္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း စိတ္က ပ်ံလြင့္လ်က္။ Psychology ဆရာမက "လူဆုိတာ နာက်င္မွဳ မရွိဘဲ အသက္ရွင္လို႔မွ မရဘဲ" တဲ့။ ကၽြန္မ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္လိုက္တယ္။ နာက်င္မွဳေတြ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ရွိလာေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ လူတိုင္းဟာ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ အားတင္းထားၾကတယ္လို႔ ကၽြန္မ ယူဆပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မ ခံစားရတဲ့ နာက်င္မွဳကို ဘယ္ေလာက္ ခံႏုိင္မယ္ဆိုတာ မေသခ်ာ ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ခဏတာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳရဖို႔ နာက်င္မွဳနဲ႔ အမ်ားႀကီး ေပးဆပ္လိုက္ရတာမ်ိဳး ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ လက္ထဲမွာ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းစိုက္ၿပီး ေသြးတစ္စက္ၿပီး တစ္စက္ က်ေနတာေတာ့ လိုခ်င္ပါ့မလဲ။ ဆုပ္ကိုင္ထား ခံႏုိင္မွဳ အတုိင္းအတာကို ေက်ာ္သြားရင္ေတာ့ လြတ္ခ်မိမွာပဲ။

"တခြက္ခြက္နဲ႔ ျမင္းက်ေနတာပဲ" တဲ့။ ဒါ ကၽြန္မ ၁၀ တန္းႏွစ္တုန္းက ကၽြန္မ ေဒါက္ဖိနပ္ စီးတတ္တဲ့ အက်င့္ ကို ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က မွတ္ခ်က္ ခ်ဖူးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ အရာေတြဟာ ေျပာသေလာက္ လုပ္ဖို႔မလြယ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ေဒါက္ဖိနပ္ စီးပံုရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မမွတ္ မိေတာ့။ ၄ တန္းႏွစ္တုန္းက ကၽြန္မရဲ့ အရပ္ဟာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထက္ ေခါင္းတစ္လံုး ပိုရွည္ခဲ့တယ္။ အဲ့တုန္း က သူငယ္ခ်င္းၾကားထဲ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္အရပ္ကိုယ္ စိတ္ညစ္လို႔ ေဒါက္ဖိနပ္ မစီးျဖစ္ ခဲ့။ ငါးတန္းက်ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ေက်ာင္းသြားရင္ အစိမ္းေရာင္ စကတ္ အတိုေလးနဲ႔ ေဒါက္ဖိနပ္ေလး စီး တတ္ၿပီ။ ခၽြန္ေနတဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္ကို ကၽြန္မစီးတုိင္း လူေတြက အသည္းယားၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူေတြ က စိတ္ထဲက ခၽြန္တာနဲ႔ မျမဲျခင္းတရားကို တြဲမွတ္ထားသလိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ ထုထည္ႀကီးတဲ့ ဖိနပ္ အထူ ႀကီးေတြက ပိုၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရခက္ပါတယ္။ ေျခေခ်ာ္ၿပီး လည္သြားရင္ ေျခေထာက္ ေလ၀င္ၿပီး ရက္အ ေတာ္ၾကာ ေထာ့နဲ ေထာ့နဲ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ ေဒါက္ဖိနပ္ အခၽြန္စီးရတာ ဖိနပ္အပါး စီးတာထက္ ပိုေကာင္းတယ္။ ဖိနပ္ အပါးက်ေတာ့ ပါးေနတဲ့ ေရွ႕ဖ်ားနဲ႔ ခဏ ခဏ ခလုတ္တိုက္တတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေဒါက္ဖိနပ္ကို ပိုလို႔ ပိုလို႔ ႀကိဳက္လာတယ္။ လူေတြ ေမးၾကတယ္။ မနာဘူးလား.. မ ေညာင္းဘူးလားတဲ့။ အမွန္အတုိင္း ၾကားခ်င္ရင္.. နာတယ္.. ေညာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ကၽြန္မ ေျခေထာက္က ေဖြးႏုမေနလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ေျခေထာက္ေလးကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ေျခမဘက္က ေျခဖ၀ါး ေစာင္းမွာ ကၽြန္မ အသားအေရာင္ထက္ နည္းနည္းေလး ပိုရင့္တဲ့ လိုင္းေၾကာင္းေလး တစ္ခုရွိပါတယ္။ ဒါဟာ... ဂြင္းထိုး ဖိနပ္က ႀကိဳးေလးေတြ တင္းလို႔ ေျခေထာက္ေပါက္ၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ မသိမသာ အမွတ္ေလး တစ္ခုပါ။ ဖိနပ္စီးလိုက္ရင္ မသိသာဘူး.. ဒါေပမယ့္ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျခသန္းေလးမွာ အျမဲတမ္း အသားမာ တတ္ၿပီး အသားေတြ ကြာတတ္တယ္။ ဒါဟာ ေနာက္က ျမင့္တဲ့့ ေဒါက္ရဲ့ အရွိန္ကို ထိန္းရလြန္းလို႔ ျဖစ္ပါ တယ္။ ေျခဖမိုးက ဒီေလာက္မဆိုးပါဘူး။ ေျခဖ၀ါးကသာ ပိုထိန္းရတာ။ ေျခမရဲ့ ေအာက္နားနည္းနည္း ဆင္းလိုက္ရင္ ေဖာင္းေနတဲ့ အသားေလး ရွိတယ္မလား။ လမ္းေလွ်ာက္တာ မ်ားတဲ့အခါ မတ္တပ္ရပ္တာ မ်ားတဲ့အခါ အဲ့ေနရာေလးက နီရဲလို႔လာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေျခသၾကြယ္ နဲ႔ ေျခသန္း ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ စမ္းၾကည့္ရင္ ၾကမ္းတမ္းတမ္းေလး ရွိပါတယ္။ ဒါတင္ပဲ ထင္လို႔လား? :) ေျခေကာက္၀တ္၊ ေျခသလံုး၊ အဓီက နာတာ ခါး။ သတိထားမိသေလာက္ ဖိနပ္အပါး စီးၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ ေန႔ေတြဆိုရင္ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ အိပ္ရာေပၚလွဲလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ခါးက သိပ္မနာဘူး။ ေဒါက္ဖိနပ္ စီးၿပီး ျပန္လာတဲ့ ေန႔ေတြဆိုရင္ ခါးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆန္႔ၿပီးလွဲရတယ္။ နာလို႔ "အား" လို႔ တခ်က္ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ သက္သာသြားပါတယ္။ ဒီ စာပုဒ္ တစ္ခုလံုးလည္း ဖတ္ၿပီးသြားေရာ.. ေမးၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔ ဘာလို႔မ်ား ေဒါက္ဖိနပ္ စီးေနေသးလဲလို႔။