Sometimes, what you think is not what it is

ကၽြန္မအေမရိကားကိုမေရာက္ခင္ကကၽြန္မရဲ့အႀကီးမားဆံုးအိမ္မက္ကအေမရိကားမွာေက်ာင္းတတ္ရဖို႔ေပါ့။ ထပ္ၿပီးရွင္းရွင္း ေျပာရရင္အေမရိကားမွာေျခခ်ရဖို႔။ ကၽြန္မျမင္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ကားထဲက အေမရိကားက အစစ အရာရာ အဆင္ေျပၿပီးခန္းခန္းနားနား ရံုးခန္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေငြေတြကိုပံုးလေအာသံုးႏုိင္တဲ့ဘ၀ျဖစ္ တယ္။ ျမန္မာက်ပ္ေငြနဲ႔ ေဒၚလာရဲ့ကြာျခားခ်က္ကလည္း ႀကီးသကိုး။ တကယ္လည္း ကၽြန္မအျပင္ အခုအေမ ရိကားကိုေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြ၊ အေမရိကားကိုလာဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ျမန္မာေတြအားလံုး ဒီလိုပဲ ထင္ခဲ့၊ ထင္ေနဆဲပါပဲ။ ဒါဟာမွားေနပါတယ္လို႔ကၽြန္မမဆိုခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလမွာထင္တာနဲ႔ေတြ႕ၾကံဳ ရတာနဲ႔ ကြာျခားတတ္ပါတယ္။ 

အေမရိကားဆိုတာကေတာ့ ျမန္မာျပည္ထက္သာတာေတြအမ်ားႀကီးေပါ့။ ၂၄/၇ မီးလာတယ္။ အင္တာနက္ ၂၄နာရီသံုးေနလို႔ရတယ္။ ျမန္လိုက္တာလည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ပဲ။ ကၽြန္မ ဒီမွာ၂ႏွစ္ေလာက္ေနၿပီး ျမန္မာျပည္ အလည္တစ္ေခါက္ျပန္ေတာ့ မီးမလာပူလြန္းတဲ့ရာသီဥတုကို သိပ္စိတ္ညစ္တာ။ ေခၽြးေတြထြက္ၿပီး စီးကပ္စီး ကပ္ေနရတာကို လံုး၀အမွန္တကယ္မႀကိဳက္ဘူး။ ဖုန္နဲ႔ေခၽြးထြက္လြန္းလို႔ သိပ္sensitiveျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မအ သားအေရေတြ Allergy ေတြျဖစ္လြန္းလို႔ စိတ္ညစ္လိုက္ရတာ။ အင္တာနက္ဆိုလည္း ၁ပတ္ ၁ေခါက္သြားဖို႔ စိတ္ကိုမပါတာ...(ကြန္ေႏွးလြန္းလို႔)။ ဒါေလးေတြကအေသးအဖြဲ႕ေလးေတြ။ တကယ္လို႔ဒီကို DV (သို႔) Immigrant နဲ႔ေရာက္လာတဲ့သူေတြဆိုရင္ ေက်ာင္းတတ္ဖို႔ Finanical aid ရတယ္။ သူမ်ားေတြေျပာေနတဲ့ medicare စတာေတြ စတာေတြ.. ေနာက္ဆံုး စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ တစ္လ ၂၀၀ ေတာင္ အစိုးရကေထာက္ပံ့ တယ္ဆိုလားပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့့ F1ေက်ာင္းသူဆိုေတာ့ဒါေတြသိပ္နားမလည္ဘူးေပါ့။ အသက္ႀကီးမွ ေရာက္ လာတဲ့သူေတြအတြက္ ေဆးပညာအရေရာ၊ နည္းပညာအရပါ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ အမ်ားႀကီးသာတဲ့ အျပင္ အေထာက္အပ့ံေတြ Insuranceေတြရွိေနေတာ့ အသက္ေဘးစိတ္ခ်ရတာေပါ့။ အေမရိကားက အေၾကြးသံုး နည္းနဲ႔လည္ပတ္ေနတာဆိုေတာ့ အိမ္၊ကားအစအေသးအဖြဲပစၥည္းေတြကို အေၾကြးယူတဲ့စနစ္ နဲ႔အရစ္က် ေပးၿပီး၀ယ္လို႔ရေသးတယ္။ အဲ့ေတာ့လူတုိင္းလူတန္းေစ့ေနႏုိင္တယ္ (အေၾကြးေပးဖို႔ အလုပ္ရွိေနေသးသေရြ႕ ေပါ့)။ ဒါ့အျပင္ ျမန္မာျပည္မွာအခုလက္ရွိေနၿပီး အေမရိကားကိုလာခ်င္ေနၾကတဲ့သူေတြ အားအက်ဆံုးက အေမရိကားျပန္မ်ားျမန္မာျပည္ေရာက္ရင္ သံုးႏုိင္ျဖဳန္းႏုိင္တဲ့အားျဖစ္တယ္။ ဒါကို အားက်ၾကတယ္။
Inflation rateကအရမ္းကြာတာကိုး။ ဒီမွာ ေဒၚလာ၁က်ပ္ဆိုတာ ရထားေပၚမွာ လက္ေတာင္း ေနတဲ့သူေတြ ကို ေပးသေလာက္ပဲရွိတာ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ မနက္စာေကာင္းေကာင္းစားလို႔ရတယ္။ မရွိဆင္းရဲလို႔ ေတာင္း ေနတဲ့သူေတြကို က်ပ္ ၁၀၀၀ (app: 1 dollar) ေပးလိုက္ရင္ သိပ္၀မ္းသာေနမွာ။ ကၽြန္မတို႔ဒီမွာ ေန႔လည္စာ အသက္သာဆံုးက၅က်ပ္။ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆိုရင္ ၅၀၀၀ က်ပ္။ အဲ့ဒီ့ ၅၀၀၀က်ပ္က ဆုိင္ေကာင္း ေကာင္းမွာ ထမင္းတစ္ပြဲ ရွယ္ရတာ။ ဒီမွာ သာမန္ အတန္းစားဆုိင္မွာသြားစားရင္ ေဒၚလာ ၂၀ အနည္းဆံုး ပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ ငံမွာ ေရႊေကာင္းေဟာ့ေပါ့တ၀စားလုိ႔ရတယ္။ တကယ္အပ်ံ႕စားဆုိင္ေတြမွာ Date သြားရင္ ေဒၚလာ ၁၀၀ ၀န္းက်င္ (သို႔) အထက္မွာရွိတယ္။ အဲ့ေတာ့ အေမရိကားျပန္ေတြက ျမန္မာျပည္ေရာက္ရင္ တန္တယ္ ဆိုၿပီး သံုးေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္မေတာင္ အခုထိ ျမန္မာျပည္ကေန ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕မွာသံုးေနတုန္း... တန္လြန္းလို႔။ အ လုပ္ကလည္း အနိမ့္ဆံုးတစ္နာရီကုိ ေဒၚလာ ၇က်ပ္ခြဲရွိၿပီး တပတ္ကို နာရီ ၄၀ဆိုရင္ တပတ္ကို ေအာက္ထစ္ ၃၀၀ရွိတယ္။ တစ္လဆိုရင္ ၁၂၀၀ ရွိတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႕မရဘဲ ဘယ္အလုပ္က က်ပ္၁၀ သိန္းေလာက္ ရမွာလဲ။ အိမ္ဖိုးကလည္း ေနရင္ေနႏုိင္သေလာက္သက္သာတယ္။ ဒီၾကားထဲ ပစၥည္းေတြကို အေၾကြး၀ယ္လို႔ ရတယ္ဆိုေတာ့ သံုးႏုိင္ျဖဳန္းႏုိင္သေပါ့။

ကဲ... သံုးႏုိင္ျဖဳန္းႏုိင္တာေတာ့ဟုတ္ပါၿပီ။ အဲ့ဒီ့ေငြေတြကို ဘယ္လိုရွာရသလဲဆိုတာ အေမရိကားမွာေနေနတဲ့ သူေတြအသိဆံုးပါ။ ျမန္မာျပည္မွာအေရာင္းစာရင္းလုပ္ရင္ customerမလာေသးရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ ေယာက္စကားေျပာ..ရယ္ေမာေနလို႔ရတယ္။ ဒီမွာဒါမ်ိဳးမရဘူး။ တစ္ေန႔၈နာရီစာေပးရင္ ၈နာရီနဲ႔တန္ေအာင္ မရပ္မနားလုပ္ေနရတာ။ လုပ္စရာမရွိရင္ေတာင္တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုရွာေဖြလုပ္ေနရတာ။ Cashier ေတြဆိုရင္ ေတာက္ေလွ်ာက္မတ္တပ္ရပ္ေနရတာ။ ခဏနားၿပီးထုိင္ဖို႔ခံုေတာင္ေပးထားတာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ Bubble Tea ဆုိင္မွာလုပ္တုန္းကလည္းအဲ့လိုပဲ။ ထမင္းစားခ်ိန္ကလြဲရင္ တစ္ေန႔၆နာရီေတာက္ ေလွ်ာက္မတ္တပ္ရပ္ ေနရတာ။ customer မရွိရင္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုလုပ္ေနရတာ။ သူေငွးမိန္းမက အိမ္ကေန ဗီဒီယုိကင္မရာတပ္ထားၿပီးၾကည့္ေနတာ။ ထုိင္ေနရင္ထုိင္ေနလို႔၊ ပစၥည္းအဆံုးအရံွဳးရွိရင္ရွိလို႔ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာေနတာ။ ညအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ၁၀နာရီဆိုေခါင္းမေထာင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲ့တုန္းကကၽြန္မရတာ တစ္နာရီ ကို ေဒၚလာ၇က်ပ္၇၅ျပားလားမသိ။ အဲ့တုန္းကေတာ့ ပထမဆံုးအလုပ္စလုပ္ခါစဆိုေတာ့ တစ္ပတ္စာပိုက္ဆံ ေပးၿပီဆိုေပ်ာ္ၿပီေပါ့။ အခုဆိုလည္း ကၽြန္မကေက်ာင္းသူဆိုေတာ့ ပညာအရွိန္နဲ႔အနည္းဆံုးေတာ့ အိမ္သာ ေဆး၊ အမွိဳက္ေကာက္၊ ကုန္ထမ္းအလုပ္ေတာ့ မလုပ္ရဘူးေပါ့။ အဲ့လိုလုပ္တဲ့သူေတြက အသက္ႀကီးမွ အေမရိကားကိုေရာက္လာတဲ့သူေတြမ်ားတယ္။ေက်ာင္းဆက္တတ္ဖို႔ကလည္းခက္၊ ဘြဲ႕မရွိေတာ့ အလုပ္ ေကာင္းမရ။ အဲ့ေတာ့ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းက တစ္ခါမွမလုပ္ရတဲ့အလုပ္ေတြဒီမွာလုပ္ရတယ္။ သူမ်ားအ ေျပာအဆိုလည္းခံရ၊ စကားေျပာမကၽြမ္းက်င္ေတာ့ျပန္လည္းမေျပာႏုိင္။ ကိုယ့္အိမ္ေရာက္မွ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရေပမယ့္ မနက္ျဖန္ဆိုတာကို အိမ္လခေပးႏိုင္ဖို႔ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ အားတင္းထားရတဲ့ဘ၀မ်ိဳးကို ကၽြန္မကိုယ္တုိင္မျမင္ရေသးေပမယ့္ ၾကားေနရပါ တယ္။ 

ကၽြန္မ အသက္ ၂၀ေလာက္ ဒီကုိေရာက္ခါစကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ေပါ့။ သိပ္ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္။သိပ္ခ်မ္းသာခ်င္တယ္။ အဲ့တုန္းကဘ၀ကိုဘယ္လိုေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖတ္သန္းမလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ေမ့ေနခဲ့တယ္။ အခု အဲ့ဒီ့ေမးခြန္းကို ကုိယ့္ကိုကုိယ္ျပန္ေမးမိၿပီး ကၽြန္မဘ၀မွာတစ္ကယ္လိုခ်င္တဲ့အရာေတြ ေျပာင္းလဲလာ ခဲ့ၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာမိဘအိမ္မွာအဆင္သင့္ခူးေပးတဲ့ထမင္းစားၿပီး အခ်ိန္တန္မုန္႔ဖိုးရၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနရတဲ့သူ ေတြက အေမရိကားမွာေရာက္ေနတဲ့သူေတြကို "တပါးႏုိင္ငံမွာကၽြန္သြားခံေနတာ" လို႔ေျပာရင္ ကၽြန္မသိပ္ စိတ္ပ်က္မိတယ္။ စကားတစ္ခြန္းဟာ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ပါးစပ္က ထြက္သြားဖို႔ သိပ္လြယ္ကူပါတယ္။ ဒါ့ေပမယ့္ တဖက္သူရဲ့ဘ၀ကိုမသိဘဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ဖို႔ကသိပ္ေစာလြန္းပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔မွာ မိုးလင္းလာရင္ ေနျမင့္ ေအာင္ ေန႔တုိင္းမအိပ္ေနႏုိင္ပါဘူး။ အလုပ္မွာ ေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ ေျခကုပ္ေနရတာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကုိယ္မွန္တယ္ထင္တုိင္း ျပန္မေျပာႏုိင္တဲ့အေျခအေနေတြပါ။ တရားမွ်တမွဳကို မျမဲမရလို႔ စိတ္နာေပမယ့္ စိတ္နာနာနဲ႔ပဲဒီေနရာကိုျပန္ျပန္လာေနရတာပါ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္လုပ္ ပိုက္ဆံရွာရတဲ့ အျပင္အိမ္ျပန္ရင္ ထမင္းအဆင္သင့္ခူးေပးထားမယ့္သူ ကၽြန္မတို႔မွာမရွိပါဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာစားရမ လဲေတြးေတာ ပူပန္ေနရတာပါ။ စိတ္ညစ္လို႔ အိမ္မရွင္းဘဲထားရင္ မွိဳသာတက္လာမယ္၊ ရွဳပ္ျမဲရွဳပ္ေနဦးမွာ။ ေနမေကာင္းတုိင္း အိပ္ရာထဲကၽြန္မတို႔ေကြးမေနႏုိင္ပါဘူး။ ေနမေကာင္းလြန္းလို႔ အိပ္ရာထဲလဲေနရင္ အနား မွာလာထူၿပီး ေဆးတုိက္ေပးမယ့္သူမရွိပါဘူး။ တစ္လတစ္လ အိမ္လခ၊ အသံုးစရိတ္နဲ႔ ကိုယ္ရွာတာနဲ႔ အျမဲ တြက္ခ်က္ေနရတာ။ အေမရိကားကိုေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး ၈၀ ရာခုိင္ႏွဳန္းေလာက္က ဒီကဘ၀ကို စိတ္ပ်က္ေနတဲ့သူေတြပါပဲ။ ျပန္လို႔ရတဲ့သူေတြကေတာ့ ျပန္ၾကတာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ တစ္အိမ္ထူဖို႔ တစ္ အိမ္ဖ်က္လာရတဲ့သူေတြအတြက္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဖို႔သိပ္ခက္တယ္။ သူတုိ႔ေတြအတြက္ ေပ်ာ္ရာမွာ မေန၊ ေတာ္ရာမွာေနဆုိတဲ့စကားနဲ႔ ေန႔တုိင္းကုိယ့္ကုိကုိယ္ အားေပးေနရတာပါ။ ဒီမွာရွိတဲ့သူတုိင္း ကိုယ့္ႏုိင္ ငံကုိယ္ျပန္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါကို "တပါးႏုိင္ငံမွာ ကၽြန္သြားခံေနတဲ့ဟာေတြ" လို႔မေျပာခင္မွာ သိထားပါ။ ဒါ့အ ျပင္ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ေမြးကတည္းက မနာလို၀န္တိုစိတ္နဲ႔ ေမြးလာတယ္လို႔ ကၽြန္မမဆိုလိုခ်င္ပါ ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေမရိကားကိုေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာတစ္ခ်ိဳ႕ဟာစိတ္ဓါတ္ပ်က္စီးလာတယ္။ (အားလံုးကို ေတာ့မဆိုလိုပါ) အသက္ႀကီးသူ၊ ငယ္သူမေရြး ကိုယ္အေပၚေရာက္ဖို႔ နင္းတက္သင့္တယ္ထင္ရင္ နင္းၾကတယ္။ တစ္ေယာက္မရွိရင္ ႏွိမ္မယ္။ တစ္ေယာက္ ေကာင္းစားရင္ မနာလိုျဖစ္မယ္။ မဟုတ္တာေရာ ဟုတ္တာေရာ မသိဘဲမေက်နပ္ရင္ နာမည္ဖ်က္မယ္။ အစံုပါပဲ။ ကၽြန္မတစ္ခါ တစ္ေလ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မွန္ထဲ ျပန္ၾကည့္ရင္ "ငါ့မ်က္ႏွာက အျပစ္ကင္း ျဖဴစင္တဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြေပ်ာက္ကုန္ၿပီလား။ အရမ္းပူ ေလာင္ ေနၿပီလား"လို႔ အျမဲတမ္း စိုးရိမ္တႀကီးၾကည့္မိတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ရိုက္ခတ္မွဳဟာ တိုက္ရုိက္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ပဲ့ခတ္မွဳ ဒါဏ္ေလာက္ပဲခံခ်င္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က ကၽြန္မကို အေရာင္ဆုိးသြားမွာ သိပ္ေၾကာက္မိတယ္။ ကိုယ္ကဆိုးခြင့္ျပဳမွာဆိုးလို႔ရတာဆိုေပမယ့္ ခဏခဏအနင္းခံရရင္ ပုထုစဥ္လူသားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မဘယ္ ေလာက္သေဘာထားႀကီးႏုိင္မွာလဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုု ၾကည့္လိုက္ရင္ ဒီတစ္ေယာက္က ဟုိတစ္ေယာက္ကို မေကာင္းခဲ့လို႔ ဟိုတစ္ေယာက္က ေနာက္တစ္ေယာက္ကို မေကာင္းရဲေတာ့တဲ့အျဖစ္ေတြပါ။ 

ကၽြန္မကေတာ့ ျမန္မာျပည္ကိုျပန္ၿပီးဒီလိုပူေလာင္မွဳေတြနည္းပါးတဲ့ေနရာမွာပဲ ဘ၀ကိုကုန္ဆံုးခ်င္တယ္။ အေမရိကားက အထပ္၁၀၀ေလာက္ရွိတဲ့ တုိက္ႀကီးေတြမွာအလုပ္မလုပ္ရရင္လည္းေနပါေစေတာ့။ ပညာကို တတ္ႏုိင္သေလာက္သင္ၿပီး ျမန္မာျပည္မွာပဲျပန္ေနခ်င္မိတယ္။ ဘ၀မွာလွဴႏုိင္သေလာက္ပိုက္ဆံရွာၿပီး ေအး ေအးေဆးေဆးရွိမယ့္ ရွမ္းျပည္ကကုန္းျမင့္ေလးမွာ အိမ္တစ္လံုးနဲ႔ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနႏိုင္ရင္ေတာ္ပါၿပီ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ မီးမွန္မွန္မလာလို႔ အင္တာနက္ မွန္မွန္မသံုးႏုိင္ရင္လည္း ရပါတယ္။ အဲကြန္းမရွိလို႔ ေခၽြးအရမ္းထြက္မယ္ဆိုလည္း ထြက္ပါေစေတာ့။ လူပူတာ စိတ္ပူေလာင္တာထက္အမ်ားႀကီး သာပါလိမ့္မယ္။ 

nunki (နန္ကီ)